Wciąż tam stoję

W iskrzącym słońcu rozbudzony ranek
moje tęsknoty pociesza widokiem
błękitu morza, które jest zaspane
i snów utkwionych w przestrzeni głębokiej.

W spokojnej chwili, milczącej i błogiej,
stoję na brzegu i smutek odtrącam,
samotne myśli kołujące w głowie,
bo wątła dusza cudu jest łaknąca.

A kiedy fala w złocistości lśniąca,
obmywa stopy nostalgii dotykiem,
podmuch zefiru suknię z tiulu zwiotcza,
a ja wciąż czekam, gdy serce zamilknie.

Bo wszystko płynie, nawet wspomnień echo,
i pocałunek ust pragnących cicho.

Kasia Dominik