Poeci II

Ślady stóp na piasku
rozwiał wiatr.
Zamknięte w muszlach
pieśni prastarych wojowników
obrosły niezrozumieniem.

Dziś ciszę przerywa
terkot słów z telewizora,
bezsensowna egzekucja
abonentów i obłudników
po drugiej stronie lustra.

Szept wiatru
rozumieją tylko
chochoły.

Mądrość drzew
zamieniono na makulaturę,
kolorową papkę pop-cool-tury.

Prorocy
wybrani przez prozę zobojętnienia,
pozują na idolów.


W zaciszu metafory
zaklinają samotność
poeci.