spowinowacona

za perfekcjonizmem
stoi niepewność uczesana na jeża
z dokładnością w ludzkim oku
trzęsie się o mnie moja biedna ambicja
rozbija się na kawaki wytykane palcem

liczę godziny nadliczbowe a
mój Bóg wielki liczy
dobre uczynki
czyjeś

wyrzucam dzieła swoje
w pierwszym lepszym śmietniku
i staje się
bez pychy
jak przystało na ziarnko piasku
porzucone wśród gwiazd