Βολτες στα παλια

Γνωστούς δρόμους περπατάω, πάλι μόνη μου μιλάω

Πάλι κάτι μου θυμίζει τη ζωή που ξεστρατίζει

Ξεθαμμένα ονειράκια σα σταγόνες της βροχής

μου βρέχουνε το πρόσωπο και πέφτουν καταγής

Διασταυρώθηκαν τα μάτια με γνωστές παλιές φιγούρες

κι άκουσα πάλι τις γνωστές υποχθόνιες μουρμούρες

Μία θλίψη, ένα χάδι, μιας γνωστής φωνής χροιά

με τυλίγει κάθε μέρα σαν του παιδιού την αγκαλιά

που γαντζώνεται απ’ τον ωμό μου και μέσα μου κουρνιάζει

κι η αθωότητα του ακόμη μένει εδώ να με ξαφνιάζει

Το κορμί μου φλογισμένο πάλι άδικο ξερνάει

Με φαρμάκι κερασμένο είναι χρόνια και πονάει

Έχω τραβήξει μια γραμμή προς τον ήλιο που ανατέλλει

Έχω παλέψει να ξεφύγω και τα κατάφερα εν τέλει

Μες στο βλέμμα μου έχω πάλι κιτρινισμένες αναμνήσεις

Κάτι χάρτινες εικόνες κάτι μεγάλες συζητήσεις

Και τα βράδια συνεχίζω την ατέλειωτη μου βόλτα

σε δρομάκια και σε δρόμους που μαζί ήμασταν πρώτα

Πάλι γέλια ποτισμένο είναι το χώμα κι ο αέρας

Φιλτραρισμένη προδοσία υπό το φως θα ‘ναι της μέρας

Ξύλινα πιστεύω πριονισμένα προσεγμένα

Τα ροκανίδια τους κρυμμένα κι όπως όπως βολεμένα

Σε μια γωνιά γεμάτη σκόνη λόγια δίχως σημασία

πρόχειρα όλα στοιβαγμένα και τα ‘χει πνίξει η απελπισία

Σταμάτησα να προσπαθώ να σε γνωρίσω πάλι

μα κάθε βήμα μου θυμίζει το μεθύσι και τη ζάλη

Όχι πάλι, κάτι μέσα μου φωνάζει, όχι πάλι

Ίσως έφταιξα εγώ που δεν είμαι κάποια άλλη

Άγνωστη ώρα και γυρίζω το κλειδί στην κλειδαριά

Μέσα στο σπίτι μου μυρίζει μουχλιασμένη μοναξιά

Ιδρωμένη πορωμένη, στον πυρετό της έμπνευσης μου

παίρνω πένα και τρελαίνομαι στο πάθος της γραφής μου

Ειμ’ ο τρελός ο καλλιτέχνης που σκεπάζει κάθε βράδυ

το παράθυρο να κρύψει την κατάντια τη μεγάλη

Έτυχε να γεννηθώ σε κόσμο αταίριαστο μου

και γι’ αυτό τα βράδια φεύγω για να ψάξω τον δικό μου

Έτυχε να γεννηθώ μαζί με τ’ όνειρό μου

κι έτσι εκείνο ειμ’ εγώ κι εγώ το όνειρο μου

Είναι δικό μου και έτσι θα μείνει

Κι αν απάτες όλα είναι, δεν έχω πια καμιά ευθύνη

Σ’ αυτόν τον κόσμο που ζέχνει απ’ τα θεμέλια

δηλώνω πριν απ’ όλους για όλα μεταμέλεια

Το κεφάλι μου βουίζει και μια φωνή με νανουρίζει

Μου ‘μαθε να ταξιδεύω και ακόμη με στηρίζει

Κρύβεται μες στα τραγούδια και τους στίχους που χω γράψει

Αυτή οφείλεται για όλα που ως τώρα έχω υπάρξει

Ξύπνα με αύριο φωνή που θα ‘χουν όλ’ αλλάξει

Που θα ‘χει ο κόσμος μου μορφή και θα ‘ναι όλα εντάξει

Ξύπνα με αύριο λοιπόν, όποτε αυτό και να’ ναι

Για όλα τα χαμένα λόγια που ειπώθηκαν, λυπάμαι...