Cisza wzburzona

Zobacz, zamilknie, jak ranne zwierzę,
w pierś ugodzone wzorowym strzałem.
A to, co chciała powiedzieć wczoraj
uleci parą białą nad ranem.

Uleci białą parą na mrozie,
niknąc w błękitach chłodnego nieba.
Pamięć zbyt kusa czy pamiętliwa?
Dziś już nic przecież mówić nie trzeba.

I z każdą chwilą rośnie jej upór,
jak zwierz dostatni, pośrodku zimy.
Tylko słów duchy wirują wokół,
mając nadzieje na powrót ciał.

Zamknięte szczelnie w puszce kościanej,
by się piętrzyły w swojej kipieli,
swobodnie tonąc w synaps potoku.
Iskrząc, aż zgasną. Skończy się bal.